Einde Verhaal. Ik realiseer me dit heel sterk als ik mijn lieve schoonpapa afleg, terwijl ik zijn deels nog warme maar ook al verstijvende lichaam insmeer met olijfolie en ylang-ylang, naar zijn laatste wens. Twintig jaar massages geven en massagetechnieken doceren heeft me gevoelig gemaakt in mijn handen. Het is de eerste keer dat ik een overledene op deze manier aanraak. Alhoewel, aanraak? Het is wel met een plastic handschoen aan, hij is overleden aan corona en ik heb een heel maanpak aan. Misschien wel symbolisch voor zijn reis naar het licht, ik ga een klein stukje mee…
Ik sta in de speciale cohort, ruimte van het verpleeghuis waar alle coronapatiënten naar toe zijn gebracht. Samen met Inge, de vrouw die de afdeling leidt waar Indra woonde, kleed ik hem aan. Hij heeft nog net de eerste uren van 2021 gehaald, nieuwjaarsdag zal voortaan voor mij een speciale betekenis houden….
Einde Verhaal, maar niet einde van zijn ziel. Een paar dagen later, de avond voor zijn crematie, lig ik in bed, verdrietig vanwege alle spanningen tussen zijn vier zonen, die niet meer onderling communiceren maar wiens verhalen ik aanhoor. Ik lig op mijn buik, en zak bijna weg als ik plotseling zijn stem hoor, ik weet niet precies wat hij zegt. Ik zie in de verte een paars licht en ik zeg; “Ga maar naar het licht” en hij verdwijnt daar naar toe. Ik voel geen verdriet meer.
Dit was niet mijn eerste spirituele ervaring, ik geef ook aurareadings en zie bij mensen die ik read wel vaker overledenen, en ook bijvoorbeeld wel de ongeboren ziel bij een aaantaande moeder. Ook engelen heb ik wel eens waargenomen en raakten mijn ziel. Mijn man droomt in deze dagen ook over hem en zijn vader zegt alleen de woorden ’Ik ben…’ tegen hem en maakt in de droom zijn zin niet af…
Ik schrijf dit verhaal. Maar dit is niet als verhaal bedoeld over deze, door veel mensen ‘mystieke” ervaringen genoemd. Voor mij, ook als reïncarnatietherapeute, is dit iets waar ik al sinds lange tijd mee vertrouwd ben en wat een natuurlijk deel van mijn leven vormt. Ik wil met dit verhaal ergens anders naar toe.
Einde Verhaal. Het besef wat door de dood van schoonpapa nog dieper tot me doordringt is dat we meestal in ons verhaal, meerdere verhalen, de verhalen van anderen en van de wereld om ons heen, vast zitten. Het coronaverhaal, om maar iets te noemen… En daar komt door onze dood dan abrupt en volledig een einde aan. Het verhaal eindigt, het lichaam blijft achter en keert weer terug naar de elementen, de ziel leeft voort. Mijn schoonvader was 87 jaar en leed aan dementie. Toen kwam corona plotseling het proces versnellen. Hij had een boeiend leven geleid met heel veel ervaringen, vele (Indische) verhalen waarin hij leefde, beelden waarin hij vast zat. Door de dementie kwamen sommige verhalen ook steeds weer opnieuw ter sprake alsof ze voor het eerst verteld werden.. maar doen we dat niet allemaal?
Vastzitten? De meeste mensen zullen dit misschien niet zo benoemen. Al denk ik dat iedereen wel het gevoel herkent dat je erg in je eigen verhaal vast kan zitten, op het moment dat je bijvoorbeeld veel zorgen maakt om iets of hevig verliefd bent. We denken echter dan in feite (onbewust) dat ons fysieke leven oneindig is en het allerbelangrijkste wat er bestaat. Maar hoe lang is dit leven nu helemaal? 50, 60, 70, 80, 87 jaar? Of misschien haal je de 100 wel… In de loop van je leven veranderen je prioriteiten. Je maakt je zorgen en wordt blij om andere dingen als je 60 bent dan wanneer je jong bent. Maar iets in jou voelt zich van binnen nog precies dezelfde als toen…en dat is niet je verhaal.
Diegenen die mediteren zullen het waarschijnlijk ook herkennen, wat ik bedoel. Als je mediteert, laat je de wereld, met je verhaal in die wereld, even los. Je zegt voor die 10 of 20 minuten lang die je gaat mediteren: ik hoef nu helemaal niets. Ik wil nu helemaal niets. Ik ben nu helemaal niets. Dat laatste geeft aan dat je je identificatie met je verhaal voor dat moment loslaat. Het is nog een hele kunst…. Gedachten schieten steeds door ons heen, gevoelens komen op, ons lichaam vraagt om aandacht met een pijntje hier en daar. Die momenten dat je er door heen zakt, zoals ik het maar even voor het gemak noem, ervaar je een veel ruimer Zelf, ruimte, rust dan diegene die je bent binnen je verhaal. Als stembevrijder help ik mensen om het lied van hun ziel te zingen. Voor bij de woorden van je verhaal, puur in het moment voelen en uiting geven aan wat er in je leeft. Ook dan raak je vaak die diepere laag aan, als je je aan dit proces durft over te geven.
Verhalen lezen. Films kijken. Elke keer als ik de laatste maanden in een boek duik (ik ben al van kindsaf aan dol op lezen), of een film kijk die ik mooi vind, word ik in het verhaal getrokken van die ander, waargebeurd of uit de fantasie van de maker ontstaan. Ik vind het soms fijner om te lezen dan te gaan mediteren, maar ik besef wel steeds meer dan ik dan eigenlijk alleen leer over verhalen. Boeiende verhalen weliswaar, vaak. Maar wat is waardevoller…? De ik wil, ik doe, ik ben is soms te sterk. Ik wil lezen. Ik wil werken, ik wil op mijn telefoon zitten appen en op social media. De overgave aan meditatie en het loslaten van ik wil, ik doe, ik ben is elke dag een uitdaging.
Einde Verhaal. Het gebeurt sowieso bij je dood die onvermijdelijk is. Maar misschien is het wel de mooiste levenskunst om ‘to die before you die”, waar spiritueel meester Sri Sri Ravi Shankar van The Art of Living ons toe uitnodigt. Sterven voordat je dood gaat. Niet meer leven vanuit je verhaal maar hieraan voorbij, vanuit totale liefde, het bewustzijn Zelf. Datgene wat oneindig is, onveranderlijk. Zonder Eind.
Het einde van Indra’s verhaal, als Indische man, of Javaans genezer zoals hij zichzelf noemde,(al was hij niet echt Javaans) heeft mij tot dit verhaal geïnspireerd.
Een bijzonder mens, wiens aanwezigheid als herinnering in mij voortleeft.
Einde Verhaal.
Marga van Klinken 
Geef een reactie